بخش خصوصی از دهه ٨٠ و زمانی که حس کرد قدرت رقابت در بازار را دارد، امکان حضور در فعالیت های اقتصادی و تولیدی را یافت و یکی از نمونه های این واحدها مجتمع فولاد کویر است که اکنون به جرأت می توان گفت یکی از بزرگترین واحدهای فولادی کشور محسوب می شویم و براساس نیاز کشور در حال تولید هستیم.

بخش خصوصی واقعی و موفق به جای خروج سرمایه از کشور ترجیح داده اند سرمایه های خود را در کشور و در تولید داخلی هزینه کنند اما این حضور موفق تا حدودی حس خطر را در بین بخش دولتی و خصولتی ایجاد کرده و در نتیجه سبب ایجاد محدودیت هایی برای بخش خصوصی واقعی شده است. واحدهای دولتی قدرت استفاده از رانت های مالی را دارند اما در بخش خصوصی در صورت بروز مشکل مالی یا تعدیل نیرو، بلافاصله شرایط برای حذف آن ها از گردونه رقابت و تولید فراهم می شود و این در حالی است که شاید تنها راه نجات اقتصاد ایران، میدان دادن به بخش خصوصی واقعی است.